Όπως έδειξαν οι τελευταίες ημέρες, αυτή τη στιγμή βιώνουμε μια επική στροφή των γεγονότων. Ενώ είμαστε από τις δύο. Έχοντας βασιστεί στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ θα μας προστάτευαν από επιθέσεις εναντίον χωρών μελών μέσω του ΝΑΤΟ (όπως ακριβώς πιστεύαμε στη Γερμανία στο διαρκές φθηνό φυσικό αέριο από τη Ρωσία), ο Τραμπ μας έδειξε ότι αυτή η προσδοκία είναι πιθανώς ιστορία μαζί του. Επιπλέον, με τις μόνες προφορικές επιθυμίες για την κατάληψη της διώρυγας του Παναμά και της Γροιλανδίας, παρουσιάζεται ως επιτιθέμενος από τον οποίο μπορεί να χρειαστεί να προστατευθεί στο μέλλον. Η Ευρώπη ή η ΕΕ είναι αρκετά μεγάλη και οικονομικά ισχυρή ώστε να προστατεύσει τα συμφέροντά της και να καταστεί ανεξάρτητη από τρίτους. Πρέπει να είμαστε σε θέση να αποτρέψουμε. Η ιστορία της ανθρωπότητας μας διδάσκει ότι οι καιροί ειρήνης ήταν πάντα μόνο παύσεις μεταξύ δύο πολέμων και μπορούν μόνο να αποτρέψουν την ετοιμότητα για αποτροπή και την αντίστοιχη πρακτική παρουσία εν δυνάμει αποτρεπτικών πολέμων. Η πολιτική κατευνασμού δεν ήταν μόνο στο 2. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος λειτουργεί, αλλά — επειδή συνήθως ερμηνεύεται ως αδυναμία — απ’ όσο γνωρίζω, ποτέ δεν ήταν επιτυχής στην πρόληψη των πολέμων. Φυσικά, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ένας επιτιθέμενος θα αποθαρρυνθεί από μια λειτουργική αμυντική ετοιμότητα, αλλά είναι η μόνη ευκαιρία, εκτός αν παραδοθείς οικειοθελώς. Οικοδόμηση του στρατού της ΕΕ (Ευρώπη) το συντομότερο δυνατόν.