Wyobrażam sobie Unię Europejską, w której solidarność międzypokoleniowa jest nie tylko ideałem, ale rzeczywistością, w której mądrość osób starszych, energia młodzieży i doświadczenia ludności w wieku produkcyjnym łączą się, aby zbudować odporne, integracyjne i zrównoważone społeczeństwo. W tej przyszłej UE strategie polityczne są opracowywane nie tylko z myślą o dzisiejszych wyborcach, ale także o przyszłych pokoleniach. Przestrzenie publiczne są zaprojektowane z myślą o dostępności i interakcji między grupami wiekowymi, systemy edukacji nadają priorytet empatii i zaangażowaniu obywatelskiemu, a głosy w każdym wieku są cenione w procesach demokratycznych. Aby urzeczywistnić tę wizję, musimy działać już teraz. Po pierwsze, musimy inwestować w dialog międzypokoleniowy – tworzenie platform w szkołach, społecznościach i miejscach pracy, w których ludzie w każdym wieku mogą dzielić się doświadczeniami, pomysłami i wyzwaniami. Po drugie, musimy nadać priorytet zrównoważonym strategiom politycznym, które uwzględniają długoterminowe skutki zarówno dla ludzi, jak i dla planety – zajmując się zmianą klimatu, transformacją cyfrową i nierównościami gospodarczymi za pomocą prognozowania. Ponadto instytucje UE muszą zapewnić młodym ludziom miejsce przy stole – nie jako żetony, ale jako równorzędni partnerzy w kształtowaniu przyszłości. Budowanie zjednoczonego, kwitnącego społeczeństwa oznacza odrzucenie podziałów związanych z wiekiem i przyjęcie kultury, w której nauka i odpowiedzialność są dzielone między pokoleniami. Decyzje, które podejmujemy dzisiaj, muszą opierać się na zasadzie spuścizny – nie tylko na tym, co osiągamy teraz, ale także na tym, co zostawiamy za sobą. Od tego zależy przyszłość UE.